دلم می خواد کبوتر بام حسین بشم من/گفتگو با حاج علی مالکی نژاد

اشاره

حاج علی مالکی نژاد را بچه های جبهه خوب می شناسند. سالیان سال، شهدا و رزمندگان با صدای او مأنوس بودند. امروز هم که حنجره اش شیمیایی است، همچنان افتخار ذاکری اهل بیت(ع) را دارد.ـ فکر می کردید که باید بعد از جنگ یک روز خاطرات جبهه را برای یک مصاحبه گر بگویید؟

ـ به هیچ وجه. موقع حرکتمان از ایستگاه قطار، فکرم این بود که یک روز هم جنازه ما را یکی از این قطارها برمی گرداند و روزی هم جنازه ما را توی خیابان های شهر تشییع خواهند کرد.

ـ دوست داشتید اولین سؤالی که از شما پرسیده می شود، چه باشد؟ادامه در ادامه مطلب

ادامه مطلب 2 نظر بازدید: 3678

دلم می خواد کبوتر بام حسین بشم من/گفتگو با حاج علی مالکی نژاد

سلام

سخت ترین مرحله یک مصاحبه هماهنگی با مصاحبه شونده است برای این که حاضر شود کسی روبرویت بنشیند و شروع کند به سخن گفتن از ناگفته های درونی خود ،و سختی هماهنگی حاج علی وقتی به شیرینی تبدیل شد که او را در اتاق جلسات ستاد راهیان نور مقابلم می دیدم ؛با حوصله تمام به سوالاتم جواب داد صدای اذان را که شنیدم گفتم ای دادبی داد حاج علی الان می رود ومصاحبه من ناتمام خواهد ماند ولی او قبول کرد که بعد از نماز هم به گفتگو ادامه بدهد حاصل مصاحبه با حاج علی مالکی نژاد چند صفحه ای از شماره ۲۵و۲۶ مجله امتداد را به خود اختصاص داد :

«روضه الشهدا»ی ملاحسین واعظ، ریشه بسیاری از انحرافات است

محمدعلی مجاهدی: «روضه الشهدا»ی ملاحسین واعظ، ریشه بسیاری از انحرافات است

شاعر آييني و برگزيده بيستمين دوره كتاب سال ولايت، با اشاره به برخی از عوامل مهم در به انحراف کشاندن شعر آیینی فارسی در سده‌های اخیر، «روضه الشهدا» اثر ملاحسین واعظ کاشانی، و استقبال مردم از این اثر را از مهم‌ترین دلایل این انحراف دانست.

محمدعلي مجاهدي متخلص به «پروانه» در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، با اشاره به ارايه تعاريف تازه‌اي از شعر آييني در پژوهش‌هايي كه تا كنون انجام داده است، گفت: اين تعاريف به همراه معرفي زيرمجموعه‌هاي شعر آييني با كنكاش فراوان به منظور يافتن آفاق مختلف قلمرو اين حوزه ادبي به دست آمده؛ كه به لطف خدا با اقبال جامعه ادبي نيز مواجه شده است.  ادامه در ادامه مطلب

اين چراغ را نزديک به نيم قرن زنده نگه‌داشتم...

اگر اهل ادب باشی و گذارت در غروب جمعه به کوچه بيگدلی در خيابان صفاييه قم بيفتد، حتما در انتهای کوچه‌اي باريک، دری را نيمه باز خواهی ديد که کسانی به آن رفت و آمد مي‌کنند و در را پشت سرشان نمي‌بندند. اينجا منزل شخصی استاد محمدعلی مجاهدی است و نزديک به پنجاه سال است که مجمع و ميقات شاعران قم و ميهمانان ديرپاترين انجمن ادبی قم، يعنی«انجمن ادبی محيط» است که از خود قم و اطراف و اکناف کشور و گاه حتی خارج کشور در آن حضور مي‌يابند. استاد محمدعلی مجاهدی(پروانه) که به قول خودش نزديک به نيم‌قرن اين چراغ را افروخته نگه‌داشته است، خود از چهره‌های نام‌آشنای ادبيات معاصر به خصوص ادبيات آيينی است. گفت‌وگوی ما با ايشان در خصوص اين انجمن، پيشينه ادبيات قم و انجمن‌های ادبی فعال آن و نيز نقش انجمن‌های ادبی در پيشبرد و اعتلای شعر، اگرچه طولانی و مفصل بود، اما با گشاده‌رويي ايشان در يک بعد‌از ظهر پاييزی انجام شد و حاصل ويراسته آن، چيزی است که در ادامه مي‌خوانيد.